Rozwój sportu po odzyskaniu przez Polskę niepodległości

11 listopada 1918 jest historyczną datą zarówno dla Polski, jak i dla polskiego sportu. Tego dnia sport przestał być zakazanym owocem, a polscy sportowcy mogli w końcu przystąpić do narodowej i międzynarodowej rywalizacji.

Dwudziestolecie międzywojenne

W 1918 roku na terenach Polski znajdowało się ponad 20 basenów, 80 boisk i 170 sal gimnastycznych. W ciągu dwudziestolecia międzywojennego, gdy tylko sport wrócił do łask, obiektów sportowych zaczęło szybko przybywać. Infrastruktura w tym obszarze zaczęła się bardzo szybko rozrastać, tworząc nowe boiska, sale, pływalnie, tory do uprawiania lekkoatletyki i wiele innych. Zanim wybuchła II wojna światowa, Polska zdążyła postawić ponad 1700 sal gimnastycznych, prawie 1800 boisk do piłki nożnej i ponad 350 pływalni (otwartych i krytych).

Pierwszymi Igrzyskami Olimpijskimi, na których Polska pojawiła się pierwszy raz po odzyskaniu niepodległości, była VIII Olimpiada, która odbyła się w 1924 roku w Paryżu. Polska przywiozła ze sobą dwa medale, a cała reprezentacja radziła sobie na Igrzyskach bardzo przyzwoicie. Zdobywcą srebrnego i brązowego medalu był Adam Królikiewicz. Srebro zdobył w drużynowym wyścigu kolarskim na 4000 metrów, a brąz w skokach przez przeszkody.

Podczas kolejnej Olimpiady, która miała miejsce cztery lata później w Amsterdamie, Halina Konopacka zdobyła złoty medal w rzucie dyskiem, jednocześnie ustanawiając nowy rekord świata.

II wojna światowa

Jak wiadomo, gdy Polska znajdowała się pod okupacją, wszelkie dyscypliny sportu były zakazane. Jednakże Polacy nierzadko zbierali się w grupki, żeby po kryjomu zasmakować ducha sportowej rywalizacji. Drużyn sportowych było bardzo wiele, ale oficjalnie nie istniała żadna z nich. Szacuje się, że w tamtych czasach było aktywnych około stu drużyn piłki nożnej, składających się w sumie z pięciu tysięcy zawodników. Najwięcej zawodów sportowych rozgrywało się wtedy w obozach więźniów, gdzie niejednokrotnie jenieckie drużyny brały udział w zawodach przeciwko swoim oprawcom.

Kiedy II wojna światowa zniknęła z powierzchni Europy, sport w Polsce ponownie zaczął szybko rozwijać swoje skrzydła. Po odbudowaniu boisk, na murawę zaczęli wychodzić piłkarze znanych polskich klubów, jak Cracovia, Legia, Wisła, czy Polonia. Trybuny stadionów znowu uginały się pod tłumem rozkrzyczanych kibiców, a sportowy duch rozprzestrzenił się po całym kraju.

Czasy powojenne

Od tego momentu dyscypliny sportowe zaczęły wyskakiwać jak grzyby po deszczu. Formowały się nowe kluby i nowe związki, a sponsorzy sami ustawiali się w kolejkach. Warto też przypomnieć, że sportowcy byli kiedyś o wiele bardziej zróżnicowani, niż są obecnie. Dzisiaj prawie każdy sportowiec specjalizuje się głównie w jednej dziedzinie sportu. W przeszłości wyglądało to nieco inaczej. Na przykład, Wacław Kuchar uważany jest za jednego z najlepszych polskich piłkarzy. Jednak prezentował też świetne umiejętności jako hokeista, narciarz, lekkoatleta, pływak, łyżwiarz i tenisista. Co więcej, na Igrzyskach lub innych imprezach owi sportowcy nierzadko wygrywali medale w różnych dyscyplinach.